Şimdi binlerce kelam döküp, tüketmek için geç
Tencerelerin hiç birine uymayan kapak gibi hissediyorum kendimi
İçimde binlerce komedi filmi

Ah, yüreğimdeki neylerin delikleri günahtan mı kapanmış
-bilinmez
Kader örgüsünde canavar cilalı ayineler var çoktan yaşanmış
-replay edilmez

Nehirlerde midye bulduğuna inanan çocuğum
Çok önceden de benzerim yaşamış olabilir diye
Kapatmıyorum geceleri gözlerimin ışığını

Hazırım gündoğumuna

Bak sevgilim
Hatırladın mı, bu pastel boya
Hu hu, kuşların resmini çiz benim yanaklarıma
Doğduğumdan beri hep yanağım oldu ya,
Tatlıyım diye atılır üzerime tanımadığım acılar

Ah aslında
Soyunup çırılçıplak
Girsem yatağın tam kuzey yamacına
Ne de çok huylanırım öyle, ucu yeni açılmış bir kalem ile yazmak gibi

Sen daha iyi bilirsin, yardım et ne olur
Hangi kalem daha iyi çekilir kaderin kahrına

Bana bak ama sözlerime bakma sevgilim
Uzun uzun konuşmak öznesine gizlerim yağmuru hep
Yağmadıkça da hoyrat bir sükûnet çöker üzerime
Yaşamaktan huylanırım

Geç kalmış pişmanlıklarım için de hayıflanmak moda olmamalı
Bunu çok tekrarlarız yaşadıkça

Şimdi sen bana mucizevî bir hançer bul getir saçının telleri arasından
Avuçlarımda oldukça sıratı hatırlatmalı
Gözlerin olsa da çok uzak da

Yeni bir gün, göğü çizen bu işten çok iyi anlıyor, belli!
Bu kadar güzel resme bakarken, hâlâ mı acılardan bahsedeceğiz?
Of dedim ya, eskidi canım, eskidi o moda!

Söz de kendinden memnun,
Gel, uyuyalım biz aşk’a!