öfkesi dolaşıyor kaçışımın kapı kapı
bir akşam haberinde adı okunuyor umudun
kentin en işlek meydanında yatan ölünün
son imasıydı baştan ayağa ayrılık
yuvamdı çocukluğuma dönmek an be an
ve ah ederek yırttığım sayfanın ortasında
hafifmeşrep bir yalandır adı aşkın
en acı gün gibi...

mahçup rüzgarlarla gittiğimi söylemedimdi
geniş dünyalar çürüyünce
hayal bahçesinde sonsuz zamanlarımızın
şapşal bir kelebeğin kanat tozlarıydı uyku
ömrümü taşıdığım bu yeni soluklukta
gizini tüketti sensiz kalmak
tarihsiz bırakılmalarla başbaşa bir kışta
tarifsiz bir uzayışla yitti anlamın
sen sen olalı hiç bu kadar hiç olmadındı
herkesi aynı sözcüğe sığdıran bir senlikte
bitti safsatası sesin sessizliğin de
harfsiziz artık
taşsız...

sabrımı ikiye böldüm
biri sana güya
biri habersiz bir ölüm hazırlığına
başkaları için izlerken kuşları
ince fikirli bir doğallıkta ağlamaksız
iyi niyetli bir yanlış gibi güzel
bir yalan artığı kadar çirkin
aldatmaklardan uzak
geliş masalları uyduruyorum hergün
ama kahramansız
çoğalsın diye siyah bekleyişi umutsuzluğun
alelade gitmek için
kusursuz bir arayıştan
anısız bir sevmeye...




kağan işçen...