/bağışlamak affetmekle unutmaktır
unutmadıysa affetmemiştir kişi/



bu şehir/ bu yer/ bu deniz
bu salkım söğüt ağacı/nın saçlarından
uzun olan kederin
vazgeçmedin / vazgeçemedin …
içinde derinleşen uçurum dünden daha derin


dünlerindeki düş/vurgunun geçmedi
geçmedi /delirmiş yüreğinin sızısı
buradasın/ yine nöbettesin işte
denizin ortasından geçen mavna
bulaştırırken karasını ruhuna
boşaltıyor ağır yükünü kalbine


ve zaman aynı çığla yeniliyor kendini
kuş uçmaz, kervan geçmez yollar ‘ıssızın’
diriltmeye çalıştığın ‘soluğu tükenmişin’ le
sabahı süremeyen sen, sürgünsün kendinden
dün nerdeysen, bugün aynı yerdesin!


bile isteye koşuyorsun canını yakmaya
sırtında çoğalıp duruyor acının kırbaç izleri
aşk mezarlığında, hüzünden gayri neyi soluyabilirsin ki?


dilinden düşür artık o vefâsızı
kederi çokça arabesk
bölük pörçük olan şarkıyı
bütünlemeye çalışma


gözü yola düşmeye görsün, giden gider
kıyma kendine/ sen seninle kal
baktığın resim, gerçekte farklı/ gör
devranın hükmü değişmez bil


ateş olduysan, su da olursun
varılmaz bir durak için çırpınıp durma

biten her şeyin boşluğu ağırdır
güneş kaybolur önce
ay kararır, söner yıldızlar
kesilir kuşların kanat sesleri
hayat bu işte! insanlar yanar döner
değişmez devranın hükmü


bükemediğin eğri demir için
kendini kendine düşman etme
yaşamak için ıslah edeceksen eğer kendini
soluğuna cellâdın olma
inan/ki unutulmaz değildir hiçbir aşkın adresi
yeter ki oynat aklındaki kalemi


masallardakiler hep masallarda kalır
ah! ahraz kadın
bırak buzdan düşlerini
toprağa gömdüğün ‘tin’in
artık filizlenme vakti!


Hâdiye Kaptan
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.