Gözlerimde İstanbul ölür
Yüreğime İstanbul’un boğazı dökülür
Boğulurum çaresiz
Eski bir İstanbul kadar uzağım ellerine

Yanardağlar köpürür
Dalgalar vurur yüzüme sensiz
Vakit sensizliği çağırır
Gidişin akşamüstü karanlığıdır
güneş yeni batarken dayanılmaz olur sensizlik
Herkes sevdiğine koşar
Oysa ben, ayaklarımın sürüdüğü ben
İstememeye evimin yolumu tutarım
Alışkanlığın gözü kör olsun

Sesim boğulur yağmur geceleri sever
Hıçkırıklarını kimse görmesin diye
Yıkılsa köprüler sen gidemesen
Dağlar kıyametteki gibi toz buz olsa
Ve sen hiç gitmesen
Nasıl da yüzüm güler
Aşkım baharı sever
Gülüşün aynamın süsüdür
Sesin duyulmasa odamda
Ruhuma cehennem çöker
Yanar dururum gözlerine bakıp serinlemesem
Sana bir kere sarılsam bütün dertlerim biter
Yok, oluşumun hezeyanıdır sana bu şiir
Oku da nefret, sevgiye mağlup olsun
Dönüşün yağmur gibi olsun
Mavi tozlu gözlerinde
Güneş doğsun Sevgilim
13.11.05.
Hüseyin Özbay