‘acıysa yok olmayı tattıran
damağımızı yakan şaraba
ölümü ağlatanın günahı ne?’




fuzuli bir şiirin fazileti


ruhunun her haliyle tasvirini yapabilirim acılarına
rezerv edilmiş bir soyuntu yağmalamasıydı gözlerindeki kin!

tüm sancılarının sahibi benim depresifliğini doğuran ana!
dökülen doğanın örüntüsüne rüzgarın bıraktığı bir beden

bütün savaşları çiğneyip geçelim içimizdeki yabancıya
ellerini kollarını bağlayıp tutsaklığımızı unutturan!

fuzuli divanı tutturalım fuzuli hayatımızın ahına
ama yaşamalıyız bir martının kanadıysa hıncımıza inat

hayatımız bir şiirin son dizesi gibi olsun son şairin ölümü
o şairi olalım hayatın merkezine çakılan son hecesi:aşk!

UTKU KAYGUSUZ