SEN NE DEMEKSİN BANA

sıradan basit bir kimliğe
bürünüp kompliman dokusu kemiklerimden,
saydam bir kas dürtüsüne geçtim refleksle gözlerine.
bedenimde inleyen bir zavallı mikrop
kamçısında fahişe genlerin.
duygusal morartılarında şaklayan o masum ses!
seni dördüncü boyuta sürgün edeceğim.
kambur bir yazı içindeki imgesiz omurga!
geceyi dökerken soluğundaki boş hecelerine
mumyalanmış firavun ölmek isteyecek.
çaputlarını sımsıkı lekelemiş propagandasında yas,
gevşek ruhlarınıza melankolik dramı.
tekrar ölmek dirilirken…
görmek istemeyecek...

insan içindeki kötürüm bir anarşiye
teslim olma durumunda hiç değildi.
ya da lanetli hegemonyaların peşinden.
koşan kanlı paranoya egosunda,
tatmin etme derecesinde bir egoydu ölüm sadece.
ama ölemezdik biri ağlayacak olursa.
derinlemesine çakılı bir çelik travması ve
beyninde aşılması gereken itici bir kuvvet yasası olurdum.
ikinci bir yerçekimi yasasını kaldırabilir misin?
topla beni de arta kalan molekülerimden
sonsuz bir labirent yapsınlar.
bir buket mermi şiir cinayetimin,
kırıntılarına ulaşmak için.

yaşar gibi yapmayalım yeter ki!
adımlarımızdan kim olduğumuz anlaşılsın.
büyük adımlar bizim işimiz değil!
bir çocuğun ayaklarına bağlanıp,
uçuruma yuvarlanma melodramı gibi.
duygusallığın ötesindeki cehennemi
soracaklar bize.
ellerimizi gösterelim onların yapamadığını mesela.
pimi çekilmiş bir bomba gibi yüzünüze
bakakaldığınız şarapnellerimizden,
lohusa bir kadın parçası saplandı.
acınası bir güneş büküldü dudaklarınıza.
şimdi soracaklar kimliği belirsiz soru işaretlerini,
sen yine de çocuk kalalım de!


sıradan basit bir kimliğe bürünüp,
en basit bir problemin verilenleriydik.
ama alırken de sömürülen son işlem olduk.
acılarımın bütün toplamında,
sizden bir parça olacak –eksik filozof-.
işte sevgilim senin yerin burası.
kalbime mühürlenen kelepçeli bir yazgı.
ne demek olduğunu bana bütün sözlükler çırpındı.
haykırıyorum işte!
tiz bir sesle mırıldanışımdasın.
ufalanan bir acıyı kemiriyorum seninle.
insanlardan arta kalan mat figürlere.
en büyük eylemisin yüreğimin.
topluyorum seni gökyüzünden,
haykıramıyorum yine de.
SÖYLESENE SEN NE DEMEKSİN BANA!

suskunluğumun diğer deyişiysen,
bırakalım da aşkımız konuşsun.
sıradan bir durumda vurulalım.
birbirimizi kurşuna dizermiş gibi.
önce sen sev,
sonra ben arkandan ö
l
ü
r
ü
m...
dur! ölümü yasaklıyorum ikimize de
ikinci bir emre kadar!
sen sev beni,
sonra yine sev,
son-
r
a
y
i
n
e
sev…


Utku KAYGUSUZ