En mâsum ve diğer yanda “en büyük suç” – vicdânen-. Şiir başlığı şiirin ne demek istediğini az çok haber veriyor. Bu, kalemin çalışmasında değindiği gibi dünya buhranı da olabilir yahut çok daha farklı hâdiselerin adı da.



Bunun için kutlamak istiyorum özellikle.


Bir çocuk ve intikam ne demek? Neyi kast etmiş olabilir acaba..



Hatalarını asla kabûllenmeyen insanlar olarak baktığımız vakit çok yanlış. Âh efendim siz nasıl olur da dünyanın en mâsum varlıkları ile kan kokan duyguyu yan yana alırsınız, hiç aklım almıyor..



Diğer yandan hep bilinen bir şey “bir çocuk asla çocukluğunu unutmaz.” O dizeyi okuduğum vakit deyim yerindeyse saçlarımın tel tel ayrıldığını hissettim – tüylerim diken misâl-. En çok bunun için bu şiiri okudum, en acı sebebi belki bir insanın öldürülmesinin. Duymuşuzdur muhakkak “babasını öldüren evlat”. Bir çocuk babasını öldürebilir mi? Evet. Baba anneye zûlm etmişse hem de çocuğun gözleri önünde, evet öldürülür.



Ve savaş ortasında büyüyen çocuklar, polislerden, askerlerden her zaman nefret edecektir onlar. Uçak seslerinden de nefret edeceklerdir, silah seslerinden de. Kimisi oturup bahâr bahçe hayâl edip öylesi sakin sükûn bir hayat düşleyeceklerdir bir ömür. Kimisi de daha büyük boy silahlar…



Her neyse, dünya var oldukça daha doğrusu Kâbil soyu vâr oldukça böyle olacaktır. Birileri de bir yanda susarken belki hayâllerini belki gerçeklerini şiirle dile getireceklerdir. Küçüklüğümün savaş zamanlarını düşündüğümde şiirleşecek hiçbir yanları yok. Bir çocuk nefes alıp verirken duyarlar diye korkuyorsa o anı şiirleştirebilir mi.. Olsa bile ben beceremem, tetiği sıkmak benim için daha kolay. Bu da benim çocuklarım için iyi bir şey olmayacaktır, o zaman dizini kırıp oturmayı da bilecektir bâzen insan..



Şiir’e bakınca..



Şiir tanımına harfiyen uyan bir şiir. Oturup bakınız bilmem kaçıncı sayfasına ansiklopedinin. Serbest bir şiir, kuralı yok. Kafiyesi de yok varsa bile muhakkak kazâra. Ya da kalem çalışmasını ses olayları ile renklendirmiştir. Ses vermiştir mısrâlarına. Bâzen mısrâları yarım bırakıyor lâkin öyle bir mısradan sonra bunu yapıyor ki ahenk okurun şuuruyla ses buluyor.




“gökyüzünü seyrediyorum
bulutlar geçiyor
kuşlar geçiyor
ve savaş uçakları…”



Üç noktanın anlamı için de bakılsın tdk sözlüklerinden birinin bilmem kaçıncı sayfasına. Ses olayları ile üçüncü dizeye kadar akıcılığı çok güzel ve ardı da öyle. Edat ve bağlaçların cümleye kattıkları anlamdan ziyâde şiirlerde uyandırdıkları anlamları bilmek önemlidir burada.. Ve çok isterdim yazık ki öğretmen değilim.




Savaş, silahlar ve çocuklar.. Aklımı sağlam tutmaya çalışarak yazıyorum yorumu zorlanabilirim belki de eksik cümleler dolusu bir yorum bırakacağımdır, bağışlayın.



“savaş uçakları…”


Karanlıklarda duyulan adımlar ve silahlı adımlar ve dürbünlü gözler ve kırmızı mavi hedef arayan noktalar.. Çocuk için bakın bir de oyuncak gibi görünecektir elbette tâ ki çıkan kurşun ile anne ya da babasının yere yığıldığını görene kadar. Sonra da o çocuktan sağlıklı bir insan olmasını bekleyin..



İnsanoğlu hep nankördür, daha fazla hep daha fazlasını ister. Daha büyük ve daha kanlı savaşlara sebep olursa o çocuk suç kimin? Âh yorulmayın, böyleli suçların tek fâili benim… Seve seve üstlenirim.



“bir okul çiziyorum
içinde yaramaz çocuklar
çiçek
bahar çiziyorum
böyle daraldıkça ruhum
seni düşünüyorum”



Kullanılan ikilemeler ne de güzel. Kelime tekrarları, aynı kelimelerin defalarca kullanılması vardır bir de anlamı pekiştirmek adına, ahenk adına kullanılan keilemeler burada hem de ne kadar güzel. Bahâr çizilebilir mi? Evet, çocuk ruhuyla cennet bile çizilebilir; çocuk cenneti kavrayabilse keşke diyerek.



Şiirde yaşlanabilmek gerçeğin aksine ve çocuklaşabilmek ve hiç olmayacağı resm edebilmek. Söyler misiniz Allah aşkına nedir şiiri yahut diğer yazılı eserleri yazmanın asıl sebebi?




İroniye hayran kaldım ve ölçüsü sâbit akıcılığına da. Şiirin son mısrâlarına doğru biraz aceleye gelinmiş gibi. Az daha demini almalıydı diyorum şiir fakat aklıma geliyor sonra, bu şiir on yılda da yazılsa kırk yılda da yazılsa şiir tanımı gereği “yaşanmışlıktan payını almışsa, sipere yol misâl” bir farklılığı olmayacaktır..




Yerine yakışan bir şiir olmuş, kutluyorum kalemi. Ve kıskandım, biz acıya savaşlara, tanklara yazık ki çocukça değil de ihtiyarca baktıkça böylesi şiirleri yazanlara her zaman imrenilebilir. Kalemin rûh hâli ayrıca şiire göre biraz fazlaca suskun. Şiirdeki rûh’u kast ediyorum. Bunu başarmak kolay değil Filistin, Irak çocuklarını yazarken..


"tanklarla saklambaç oynamak"

Âh o tankları bilmeyeydim daha güzel şeyler derdim de... Neyse.



Emek verilmiş bir çalışma ve rûh, kâlbim buruk ama emeğin canlılığıyla güleç ayrılıyorum sayfanızdan.




Sevgiyle.