1-

uğurlarken güneşi
bitirdiği kitabı göğsüne bastıran kızıl bir düşünce gibi
biraz hüzün
biraz ümit bırakarak
akşam üstünün telaşında şehir
az ötede ege denizi
ara sokaklardaki izsizliğe umarsız
içindeki fırtınalı soneler
balkondaki begonyaları uyutan ninnilere karışarak
okşuyor kıyıları


masamda kurşun kalemim
bir küçük defter
ve ellerim
hıncını saklıyor
rengini yitirmiş kadın resmine
gülümseyen dudakları çizerken

2-

isimsiz kadın
hangi öyküden geldin de yerleştin deftere
anafikri neydi çekiciliğinde ki soyutsuzluğun
ceset sevici ressamların muzipliği mi
gözlerindeki o iki siyah nokta
takvimsiz duvarlar gibi boş bakıyor dünyaya
hangi zamanda olduğunu unutan şaşkın kadın
ben yoldayım, sen sonda
ben çocuk oldum, sen içerledin ruhsuzluğa
ben çok seviştim, sen ayrılık sonrasında
ben zillere bastım da kaçtım
sen yerinden kalkamayan kırgın
buğulu camdan kalabalığa bakmaya cesaretin de yok
lanet olsun yazacak kinin de
pusuya yatmış iblisin kerimesi olarak ünlenme
ele geçirmedik ney’in kalmaz
azala azala kefenlenir kimliğin

sebeb, sonuç aramadan
ve kuşkulanmadan Tanrıdan
feryadı öğrenmelisin
herkesin kendi günahlarının esrarında eridiği bu yerde
ah, tenle değil kalple sınanan nefesinde
konuşmasanda bu cehennem gibi keyifsizliğin içinde
aşkın narında yan sessiz sessiz
büyülensin
ruhun kökündeki nur
ve bedenin


3-

dağların terinden gelen türkü gibi başlıyor
biraz sonra unutulacak nisan yağmuru
zamanın kölelerine uslu uslu yağıyor
yaşam çiçeğini sulamak daha kolay şimdi

su
bulutlardan dökülürken
arınmak istiyor
ne ben ağlarım
ne de ellerim