1
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1282
Okunma
dun sen benden gittikten sonra
ayı bulunduğu yerinden
yıldızları ise yerlerinden sökü verdim
karanlık çöksün istedim kalbime
mukadderat bu olsa gerek’ki koptuk bir birimizden
yüksek bir tepeye çıktıpm
haykıra bildiğim kadar
sesimin duyula bileceği kadar bağırdım
allahım benim yazım acı çekmek mi diye
göz yaşlarımla birlikte
yağrmur’da benimle ağlamaya başladı
sırıl sıklam oldum ben sevdiğime haykırıyorum
yağmursa tüm acı çekenlere ağlıyor
gittin gideli çiçekler soldu
baharlar gelmiyor artık
hep bir döküntü oldu hayatım
tıpkı son bahar güzleri gibi
güneş ne kadar ısıtsada bedeni’mi
içim hep kış yaşıyor sevgilim
kalbimden hep bir şeyler dökülüyor
kopup gidiyorsun benden
galiba sen içimde yavaş yavaş ölmeye başladın sevgilim....
yazan : Samet Karaoğlu
5.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz