Aklıma geldiğinde,
Beynimdeki hücreleri birer birer öldürüyorsun önce,
Sonra gözyaşlarıma atlama komutu veriyorsun gözlerimden..
O an canlandırıyorsun geçmişe dair her şeyi;
Unutma kararı aldığım anıları..
Ardından kalbime kadar iniyor,
Ateşin bile olmadan isyanlarla yakıyorsun canımı.
Ve ele geçiriyorsun;
’Seni unuttum’ diyen bir adamı..

Unutulmuyor işte..
Hatırlanıyorsun,
Hatırlatıyor çalan şarkılar, izlenen filmler, içilen sigaralar..
Hemen hemen her şey işte,
Saysam şimdi dünyalar kadar..
Gökyüzünü seyrederken mesela;
Gözlerine benziyor yıldızlar,
Ay oluyor yanakların,
Gecenin karanlığına örülüyor saçların,
Gök yüzün olduğunu farkediyorum..

Yer yüzü ise,
Yar yüzü oluyor..
Beynime kazıdığın gidişlerin..
Abartmıyorum,
Yollar bile biz kırıntılarıyla dolu,
Döke döke gitmişsin aşkımızı..
Ne gerek vardı ayrılığa,
Görmüyor musun şu israfı?
Gördüğüm her izi, ayak izin zannediyorum.
Köşebaşları, caddeler, sokaklar..
Sanki gittiğin yeri gösteriyor tabelalar..
Kandırıyor,
Çocukca oyunlar oynuyor bana,
Dalga geçiyor;
Boğuluyorum..
Çıkmaz sokaklara götürüyor beni,
Çıkmaz şansıma,
Yorgunum,
Ulaşamıyorum da sana..

Aklıma gelme diye şizofren olmak istiyorum..
Öyle akılsız, öyle sensiz yaşamak işte;
Ömür boyu..

Ahmet Kastancı