Gözlerin, gözbebeklerin ve hatta kirpiklerin,
bir tek bakışın bile şiir aslında senin..

Ne de güzel bakıyorsun öyle yüzüme..
Raks eden kafiye ve redifler,
geride sadece göz izini bırakarak savruluyor bamb’aşka yerlere,
aşkla dolu imgeleri
gözlerinin ak sayfalarına yazıyorum kirpiklerinle.
Göz kırpışların bile aruz olsa diyorum uzunca,
ölçüsüzce sevmek ve yazmak istediğimden seni;
dünyalar kadar belki de..
Anlayabiliyor musun ?
Mısra mısra sevmeler yetmiyor bana.
Kelimelerle avunmalarımın yanına istersen beyitleri,
istersen de dörtükleri ekle,
Yeter mi hiç ?
Bir düşünsene..

Ne de güzel seviyorsun sen de..
Yumuşak dizlerine hafifce yatırıp çocuksu şiirlerimi,
gözlerinle satırlaşmış saçlarını okşayarak şevkatle..
Biliyor musun ?
Aynı anneme benziyorsun,
kirpiklerime salıncak kurup sallasan hele.
Küçük bir korkuyla ama,
bu yüzden yavaşça, tek bir harfini bile düşürmeden,
minik ayaklarını kapadığı geri dönüşlerde de kulağına;
çocuksu şiirimizi uyutan ninnileri de söylesen..

Yazmak ve sen..
Vazgeçemediğim, asla da vazgeçmeyeceğim;
iki kelimeye sığdırılmış iki ömür adeta..
Kalemimi süpürge ettiğim,
ellerimi hiç yalnız bırakmayan ellerin, kırık da olsa kalemim..

Sen..
Bir ömür boyu yazmak istediğim şiir bakışlı tek kadınsın,
çünkü iyelik eki getirsem de getirmesem de diğerlerinden çok farklısın,
sen benim kadınım’sın..

Ahmet Kastancı