Ah be çocuk neylersin, aşkına kör olana!
Mum misali eriyip yanmaktan bıkmadın mı?
Yaptığını yok sayıp hatta nankör olana,
Neyin varsa derleyip sunmaktan bıkmadın mı?

Seni senden alıp da her şeye mecbur etmiş,
Ki sevdanı kullanıp devamlı mağdur etmiş,
“Hep banadır.” demeyi kendine destur etmiş,
Kadir kıymet bilmeze kanmaktan bıkmadın mı?

Ele deryalar verip “Sana damla çok!” diyen,
Ne söylesen, “Bunlar boş, benim karnım tok!” diyen,
“Sevilecek tarafın, özelliğin yok!” diyen,
Kendini beğenmişi anmaktan bıkmadın mı?

Ah çocuk, tenin olmuş sanki kefen beyazı.
Hala mı ondan yana yüreğinin niyazı?
Yalancı baharlarda yiyip onca ayazı,
Çığ altında kalıp da donmaktan bıkmadın mı?

Sen diyorken “Güneşim, ben onun dünyasına.”
O diyormuş “Başlarım düşüne, rüyasına!”
Hadi hepsini boş ver! Gönlünün hayâsına,
Yemin edip kırk kere dönmekten bıkmadın mı?

Ah be çocuk, değmeyen bir aşka bürünerek,
Gururunla birlikte yerlerde sürünerek,
Dahası, dostlarına akılsız görünerek,
Yedi kat yer dibine inmekten bıkmadın mı?

İHSAN TURHAN