Kim ki kendi nefsine vuramazsa tasmayı
İyi bir halt zanneder kendisini kasmayı

İnsanlara zan eden, o akıl fakirleri
Bir türlü göremezler kendindeki kirleri

Oysa gönül gözüyle bir kez baksa aynaya
Pisliğinden utanıp koşacaktır kurnaya

Lakin temizlemez ki o kiri sabunla su
Yoksa kulun kalbinde, ahret, Allah korkusu

Onlar için, din, iman, her şey olmuştur para
Eşlik eder ömrüne gıybet ile iftira

Bu gün “dost” dediğini yarın vururlar yere
Kendini derya sanıp herkese derler “dere”

“Bin” diye anlatırlar gittiği bir arşını
Ve derler ki biz yazdık yiğitliğin marşını

Bilmezler ki hayat şah, insan sadece piyon
Gidişatı durdurmaz yaptıkları aksiyon

“Zaman” denen değirmen yapışınca yakaya
Son vermeye başlarlar lüzumsuz fiyakaya

Lakin iş işten geçmiş ömrün sonundadır yol
Sallanmaz artlarından ne bir mendil ne de kol*

Ömür denen deryanın o dört kollu son salı
Taşınırken omuzda biter şöhret masalı

Helallik sorusuna “evet” der de cemaat
Ahrete yetişir mi bilinmez o şefaat

Nefsine yenilmemek bil ki büyük maharet
De ki “toz zerresiyim” böbürlenme iman et

İHSAN TURHAN

13 NİSAN 2012 CUMA SAAT 13 45
CUMAMIZ MÜBAREK OLSUN