Önce Ay tutulmuştu
bir gece
sarkarken denize
birdenbire...
saklarken şavkını yüreğimden
işte o gece vuruldum ben
tutulurken sana, aşkı bilmediğimden
yarasını sevdim sendelerken sensiz
güneş çok uzaktı bilirdim hayallerimi sıcak tutmaya
yinede uzatırdım sana doğru ellerimi

bahar kokardı kapalı pencerendeki perdelerin
sen kelebek olurdun, konardın üç yapraklı yoncaya
ayaklarında umut kanatlarında sevda
dokunamazdım korkardım incinir diye kanatların
oysa uçmanı izlemek düşlerinde gezinmekti
bu denli severken deli gibi özlemek
yaralardı beni hep

paslı bir çiviydi şimdi yüreğimdeki hatıran
saplandıkça saplanan kanamadan süzülen
çiğ tanesiydi kipriklerimde biriken
yitik bir zamandan kalan
bir aşk masalı dilimde saklanırdı her zaman

avunurdum
melodileri şırıngamla çeker, geçerdim kendimden
vazgeçmeden senden
sonrasında senli nefeslerimi baharlara bırakırdım
kanatlarına dokunur diye en güzel sözlerle...

şimdi kapım çalacak sen gelecektin
begonyam bahardan çok gelişine açacaktı
işte o an verecektim sana
her gece yıldızlardan çaldığım dilekleri,
aydan sakladığım şavkları
ve aşka dair ne varsa...

serecektim sana yüzgörümlüğü
"hoş geldin" diyecektim
kuruyan dudaklarıma yağmur dolu ıslaklığın bulaşacaktı
saçlarındaki leylakları koklayacaktım
nisanda bahar gelecekti sen geldiğinde
ve sen gelmeden bahar gelmeyecekti hazandaki yüreğime...


dön demeye dilim varmasada,
bu yürek senli baharlarda yediveren oldu her zaman
sen de bilirsin bahar kadar seni sevişimi
şimdi sadece kar düşen bir nisan var ağaçlarda
kar dolu dallar
bil ki
sen geldiğinde eriyecek
açacak evrendeki tüm çiçek......




"DÖN DEMEYE DİL VARMASADA, GÖNÜL ÇAĞIRIR, KENDİ SUSKUNLUĞUNDA SUSKUN BAHARLARDAKİ AŞK ÇİÇEKLERİNE SESLENİR AÇSIN DİYE KAPALI PENCERELERİ..."