Unutma..!
El-ayak çekildiği vakit
turuncuya olan hasretimsin..

Atılgan düşlerimin yularını çekerek
gözyaşlarıma sabah giydiriyorum,
avucumda otuzdört damla birikiyor,
96 ocak’tan kalma..
Yine aynı ben,
yaz-kış demeden geçiyorum,
anlamsız tüm eylemlerden
ve gülümsüyorum içimdeki devasa yalnızlığa..
Ahh yoldaşım,
istediğim fazla birşey değil
ellerimizi ısıtan sıcak bir özgürlükten başka..

Biliyor musun,
ben öksüzüm aslında her şiirin koynunda..
Mesela;
Sessizliğin topyekün işgalidir ya yüreğin,
işte öylesine,
dize dize yutkunur yüreğim,
avuçlarındaki kızarıklığı düşündükçe..
Göğsümdeki sıkışmaya aldırmıyorum ama
şu çocuklar yok mu..
Şu ağaçlar, yollar
ve bacalarından yetim tüten şu evler,
üstüne bir de inançlarına sürgü çekilmiş şu yıllar,
kanatır direncimi enn kırılgan yerinden ince ince..

Düşünki yoldaşım,
şu an deprem saatindeyiz
ve dışarıda gece kuşları ötüyor..
Onlar ıslıklarıyla yeni bir günü müjdelerken,
ben yürüdüğün renkleri sayıyorum birer birer..
Sevdanın payına hep mavi düşüyor ama
bu kez çok daha yeşile hevesli..
Bazen
deniz mi yoksa toprak mı diye düşünmüyorum..
Doğrusu şuki onurlu hüznüne ortak olmak varken,
takılmıyorum ayraçlarıma..

Haklısın,
haylaz ve uslu çocuklardık bir zamanlar..
Sonra
serpildik gün be gün,
kimi ağır-aksak bir sızı,
kimi de ansızın açılan düş yelpazesi..
En büyük korkularımızdan biri düşmekti,
oysa şimdi,
dağılmak bile ruhumuzun en cengaver akışı..

Oyy..! Bilmez miyim,
senin de şehrinde önce kaldırımları unuttular,
sonra ceplediler sessizliği.
İkimiz de uyuyorduk, maviden ayrılırken çocuk gülüşleri..

Yeniden
"acılara tutunmak" dilimizde küçük birer ıslık..
Haydi sustur yılları iki gözümm,
devrilmesin üstümüze şiir şiir yalnızlık..