akan caddeler yetişemezdi
saçlarının gürül gürül akışına
yanyana yürürdük güya
sen yürürüm sanırdın
oysa yüreğim koşardı
saçlarındaki o aydınlık sokağa
sığınmak için
yetişmek için sesine
ilk ve son mutluluğun...


konuşurken biz
ağaçlar sevmeyi dinler gibi
üzerimize eğilirlerdi
bir sen gülünce hayatı kucaklardım...

hafifçe bir üşüme sarardı
mum gibi bedeninini
çaresiz bir özlem ürpertisi
üşümeyi ve ürpermeyi kıskanırdım
seni ve ruhunu
tüm benliğimle ve ruhumla
yalnızca ben sarmak isterdim
portakal çiçekleri henüz açmamış olurdu
ilkyaz yağmurları nazlı
biz içten içli...

sen tek gerçeğimsin
yoksul sokaklarımın ilk gün ışığısın
mahşerî kalabalıkların ortasında
sırtıma en amansız bıçağı yemişçesine
aklıma aldığımsın
geceler boyu azgın
ve ateşli hırıltılarıyla
boğazıma oturan tek vefalımsın
ömrümün son anı
son anımın ömrüsün...

kalbi buruk öyküler yazdım yalnızlıklarımıza
ayaklarımın yanında masum kumrular vardı
mahzun bebeler oynaşırken annelerinin tebessümleriyle
öğlen demlerindeyken şehir
bir ihtiyarın öksürüklü kısık ünleminden hemen sonra
kalbi buruk ama olsun
onurlu...

hasta ve kırık buğulu camlı zamanlarımız gitti
tozlu ve göz değmeleriyle eski
esintisi iç yakıcı pencerelerdeyiz sanki
her sabah çimen yeşili bir huzura el avuç açan
toprak damlı uzak geçmişlere...

ağlamak yaşamak olur bazen
hüznü bit pazarı akşamlarda
yeni ve gülen mevsimler ararken
suları acımış bakışlarımız
yürekler bayat ekmekler gibi un ufakken
ağlamak tam ortamızda
kökleri ruhumuzdan kopan bir ağaç gibi
dallanıp budaklanır kirpiklerimizde
tam ortamızda
kirpiklerimizde
bizden ötedekinde
başka bir bizde
ağlamak gülmek olur belki...

ben gelmemeni öğrendim yollardan
bıraktıklarıma dönüp de hiç bakmamayı
ben büyük kavgaların ardından
benden geriye kalanları
senin bildim
sevgili
ayrılığıma cennet kadar uzak olsan da
kış ne kadar ağır geçerse geçsin
gelen bahar bahardır çünkü...



kağan işçen...