Ben aslında ayakkabısı altında delikleriyle çöplükten kazananlar da biliyorum
Çöplük bile çok genel bir kavram olmalı mahalle aralarımızda,
Meydanlarda, şehirlerde, ülkemizin tam orta yeri belki de İstanbul’da!


Neyse işte, Kırşehir’de mola vermiş otobüsün en arka koltuğundan kalktım da
Dışarı çıkıyordum şimdi: Saat sıfır iki elli beş!


-Sayın hüzünbazlar, hasret dinlenme tesislerine hoş geldiniz!


Dünyada sekiz kıta varmış bir zamanlar.
Hani bir toprağın ayrılmaya başladığı ilk yıllarda,
Daha serçe parmağını bilmediğin
Gözlerinden akan yaşları kayıt altına tutmadığın fotoğraflarda.


Paramparça değilmiş o zamanlar şehirler.
İnsanlar bir ara, ezilmeden, ezmeden de yaşarmış,
Gülücükler varmış, toprakla yıkanmış yüzlerde,
Ağlarken bile, kayıtsız kalmaz imiş gök analara,
Büyük değilmiş o kadar da hayalleri,
Bir kap çorbada nice mahur besteler çalınırmış.


Gün gelmiş hatırlamış bazıları gerçek hikâyelerini
Kabili olmuş obaların, kitaplar gibi toplu yakılmış saçları.
Hiç geriye dönebilecek umut bırakmasızın
Elleriyle şehir şehir, gözleri kana buladıkları mevsimler yaşanmış.


Şimdi nereden bulup da, bunları söylüyorsun diyeceksin
Bir Yunanlı yazarın söylediği son sözlerdi esasında bunlar
Her bir insanında sonuna ’polis’ getirilebilecek seksen sonrası gibi
Biraz da bize benziyorlarmış açıkçası.
Sır vermiş de, bir türlü gülümseyememiş yazar
Kaç unutulacak yazar, güler ki ölmeden demiş!


Çektim o güne kibritten en ıslak bir çöp
Çöp olmayı kibrit taneleri neden hak eder diye de düşündüm,
Sigara titrerken iki parmağımın arasında
Tellerin arasında yürek titreten mızrap gibi halime yandım.


Dünyada sekiz kıta varmış bir aralar
Ah davul sesli yürek sarsıntım,
Bir kıta eksik olursa olsun, nasıl olsa yaşıyoruz da deme!
Bir kıta bir çocuk demek, bir anne için sekiz çocuğu da, çocuk!


Şimdi buğdayına zam gelmemiş Yozgatlı Cemil’in hüznüyle
Kendi dergâhımda erenlere selam vereceğim.
Posası sarı ineğe, tasası bizim Aslı ile Kerem’e
Mecnun şimdi Leyla’ya ağladığı günlere üzülmek de!
İstersen sen de gel,
Tabanı delik pabucun
Ucu körermiş kalemin
Ağarmış saçların
Yanmaya yakın kalbin ile!


Sekizinci kıta olmaya söz verdik biz ‘kâlû belâ’ da
Olmazmış, yalanmış diyenlere aldanıp da,
Yaradılanı inkâr etme!


-Sayın hüzünbaz ehli sakinleri
Kelamınız gökte uçmaya hazırdır, lütfen hayatta ki yerinizi alınız.
İyi gülölüşler dileriz,
Sevgiler ölmeksizin!