Ömer’im, canım; yurdumun ışığı! Demek sen de gittin ha?

sanıyorlar ki sen gidince ben unutacağım seni
yanılıyorlar
aslında unutmak çok basit bir fiil değil mi?
basit olup, defalarca aynı asitten dökmek üzerine
lavabo taşını kezzapla temizler gibi


acı, sancılı oldu mu ünlü oluyor sanırım
titretiyor kalbin tımarhane direklerini
pas tutunca kalem daha iyi anlatıyor yaşamayı
yaşamak adına çekilmesi gereken bütün acıları


sanırım, o ünlü acı da sana dair olursa mana kazanıyor
ne kadar garip, kendimle konuşurken dahi
yine gurûb ile alakalı müşavir senden bahsediyor


sanıyorlar ki insanı insana bağlayacak tutkal daha üretilmedi
aslında sanmak da bir fiil değil mi, her basit eylem gibi?
bir de sonucuna katlanmak vardı sanırım: coplanmak, ıslanmak...
oysa kaç eylemci söylediği sözlerden dolayı kazanabildi ki?


ne güzel söz söylemiş söyleyen
’sen yoksan bana her bahar, sonbahar’
oysa bu kadar afili sözler edemem ben


bendeki basit bir mısra olabilir ancak
’bildiğimiz özlem, kehkeşanlara sürtünen bir kalem esasında’
gibi mesela


sanıyorlar ki daha güzel söz bulamadığım için yazıyorum hâlâ
pişman olduğum en büyük seçim kendimi idare etme isteğim
’dağınık sözcüklerin mide bulantısını yeniden tasvir yeteneği’
bunu birisi anladığında, ben de yazmayacağım kendim için


ah ağyar şu gündüz, alışmamak da kötü ona
bir de tatlı hâtıralar, gemisinde tayfası olmadan da yola çıkmanın özü
büyük Nuh gibi


sanıyorlar ki Nuh’un gemisinde ikimizde yokmuşuz
herkesin öldüğünü anlatan tek kitap da dahi yazsa


iki artı üç eşittir dört gibi bir mantık hatası gibi gelen
hep aynı hikayeleri ile bizi kandırabilen, La Fontaine


sanıyorlar ki

.
.
.

bu birkaç satır modern zamana hediye edilmeli bence de


Ey yitik,
S/onsuzluk çeken ciğerlerine göğün zümrüdünden!
Ömer de gitti, Ömer de artık ayrıldı bu şehirden.
Sanmasın kimseler artık ne olur!
Ömer’in gittiği gönülden, Ömer’in silindiği gözlerden,
Aşk diye bir tatlı mûsikî doğmaz artık nevhayâlinden.



sanıyorlar ki...
neyse bırak sansın herkes anması gereken şeyi.
Ömer gitti, Ömer yok artık bu şehirde, ondan sızlıyor babın
bu bab-ı kademgahın misafir evi!