“Bir Gün Azize’ye


"Gel kaybolalım... Kaybolalım ve bizi bulamasınlar!...Kaçarak ve saklanarak değil; Ortaya çıkarak gayb olalım!" dedim.”


Süre süre ayaklarını, sürte sürte kirpiklerini nemine; bir başına kalıp bıraksınlar ister kimi zaman insan kendini. Gözlerinin nereye baktığını sormasınlar diye kaybolmak ister. Sesler olmasın, kimsecikler olmasın.


“bağırmasınlar” “küfretmesinler” “sövmesinler” “dövmesinler”

“ö l d ü r m e s i n l e r”

…

Çığlığı nefesini kesiyordur ama göremezsin, görmediğin için de suçlama kendini. O senin gibi konuşamazdı, ağlamayı da senin gibi bilmezdi belki…




“Ama Azize kaybetmeyi seçti.Elindeki her şeyimi kaybetti Sonra da ellerini...


Öyle çok aradım ki onu. Ülkemde çocuklar büyürken... Azize yanında hayatımı da alıp gitmişti.. Şimdi karşımıza haya/t değil tecavüzler çıkıyor.

Ölümün tadı bıçak ağzında değildir her zaman, değildir.


Pozantı’ya sürme şair, sürme!


“Babasız büyüyen kızlarınkine ise (ayyaşlar)...”


İnsanoğlu’nun bâzıları ya da Âdem’den gelmişlerin bâzıları – çok farklı - dört yanı buzla örülmüş bir kafeste yaşarlar. Korkarak, kaçarak… Gücü yetmezler yapar böyle “bana dokunmayan yılan” deyip umur ile uğraşmamazlık etmek değildir dertleri. Sonra duydukları, biraz zorlayarak gördükleri…


Dışarıdaki hayat seyirlik mâdem ya içimizdeki nedir!!!


Çoğu zaman ölümlük, inan!


Şâir, bir mevzuu deyip bir karartıda yakmış kalemi ki utana utana ay arayışlarının ümitsizliği dolup gözlerinde akmakta.


“Büyüyünce gözlerini gözlerime bir düğme diye dikip
"Nereye gideyim baba" diye sordu bir gün

"Sen hayata aitsin
Git, istediğin yere git kızım
Git hayatı çalınmışlara...
Yaşa, sev, çoluk çocuğa karış
Benim bilmediğim bir yerde de öl!
Sen bana değil hayata aitsin çünkü...


diye
yırttım verdim gözlerimi ellerine!”



Bölük pörçük okunmaz bir şiir bilirim; peki parça parça dökülür mü kâlb sayfanın ortasına? Yutkuna yutkuna okuyarak tek tek harfleri, yolum bir an evvel aşağılara varsın istiyorum. Hemen sonu gelsin şiirin hemen olsun bitsin. Neden peki, okumak zorunda mısın ki? Değil .. Okumakla değil derdimiz, derdimiz okuyamamışlıkla!!! Okuyamamışlarla yan yana yürüdüğümüz yollarda, gölgemizden daha çok gölgesizlerin yakarışlarına bakıyoruz.


“Yakın bizi”

Diyorlar.

“Vurun öldürün, asın!!!”

Asılmalı!!!

Asılmalılar!!!


Kimin umurunda! Kutsallıklarımıza oligarşi etiketini yapıştırıp hiyerarşilerde zenginliğin, ufkun aydınlığı peşinde sürüyorlar. Post- demekten moderniteye varmıyor dilimiz. Çağdaşlık, uygarlık… Böyle mâsumlarla, mâsum görünen ninnilerle uyuşturuluyor dünya – cemiyetler-. Birkaç gün öncesinde bir gazete sayfasının haberine çarptı gözüm. İngiltere diyordu ya da Hollanda mıydı(?) Bir mevzuu için kapatma davası diyordu. Hukuki düzene takılıversin aklım, cinnetlik yerinde göğsü sıkıştı ruhumun…


Pozantı günah keçisi diyebiliyorum sadece, sana bana vakit kalmasın diye ötelerini düşünmeye…

Sonra suları çekiliyor kıyılarımın vurarak kıyıya yıldızlarını. Diyorum kendi kendime: boşver Azize, gerçeklerden bize ne!!!

Aklıma düşüyor şâir, dur diyorum yine. Dur!!! Lâkin çıkıp konuşsak ya yobaz olur adımız ya militan ya terö.. devamı neydi bu kelimenin, yeri mi şimdi unuttum demenin..


Ama Azize! Şâir’in de dizelerin bir yerinde dili dolanmıyor mu göğsünde tıkanmış hıçkırığına? Demiyor mu:


“Bize şehirleri tutacak elçiler değil, bize şehirleri yakacak Peygamberler gönder!”


Biraz öncesine takılıp:


“Allah’ım Allah’ım sana inandıkça her yer çil çil cami
Her yer kimsesiz gariban ve burası mı sana kılınan secdeler?
Al alnımı geri...
Taşıyamam!”


Azize, belli ki nefesi ağır geliyor canına şâir’in; belli ki ölümlerde nefeslenip ölmeye dua ediyor dili döndüğüce. İnsan kimdi Azize, kimdi? İnsanoğlu’nu Âdemoğlu’ndan ayırdıydık ya evvelinde, bu soruyu kime sormalı sence kime? İnsanoğlu demeye varmıyor dilim. Âdem dersek ne dediğimiz daha kolay anlaşılır belki de. Ağıdın aynı sözlerini bir daha dinleyelim mi?


“Bize şehirleri tutacak elçiler değil, bize şehirleri yakacak Peygamberler gönder!”


Güvercinlerin, örümceklerin hani siper oldukları kara parçası vardı ulu’ların yurdunda. O cana, canâna “medet” deyip gelenleri vardı. Giderken de bize öğüdünü bırakıp gitmişti hani…


Âdemoğlu bugün ay’a uzay’a gidiyor ya hani sonra benim ve senin aklının alamayacağı kadar karışık işlerde çok başarı deniyor ya yapılanlara…


Evet Azize, bunları yapana akıllı denir değil mi, hem de zeki de denebilir. Benim senin aklın olmasın öyle afilli, dünya kendini dönebilsin yeter ki ve demesi gibi Ebû… “benimle dolsun cehennem, kimse değmesin o ataşa”... Şimdi ne demeli Azize ne demeli? Onlarca binlerce kez gönderilmedi mi peygamber? En sonuncusu da ardında bırakmadı mı kâinatın sırrını ve şahit değil mi Hakk’a misk-i amber!!!


“Bize şehirleri tutacak elçiler değil, bize şehirleri yakacak Peygamberler gönder!”


İşte Azize, kıyâmet sebeplerimiz bunlar, yeni peygamber sebebi değil… Azize, okumak demiştim ya.. Ayşegül sirkte serisini hatırlıyor musun? Biz sökebildik mi sence… Biz de bir şey bilmiyoruz Azize, biz de bilmiyoruz inan. Bize öğrettiklerinin neden tersinde kulaç atıyorlar onlar neden! Niye Azize, niye sahip çakamadı çok zeki milletler kendilerine…


Yalan Azize her şey yalan! Kimse güçlü değil, kimse dürüst değil!!! Bak yine yerinde ne demiş şair:


“Kumkapı-Kurtuluş arasındaki esnaf lokantalarında ömrümüzü veriyorlar tabakta
Polislerin Travestilerin ve Mültecilerin arasında Azize
Oturup ömrümüzü yiyoruz.”


Yemek sorun değil Azize, ömrümüzü yiyorlar demek de! Yediğimizi bilip de izlemektir çeken ipe!

"Hicret et" diyorsun Azize!
Götürebildiğim sadece bedenim”


Bir topluluğu izliyordum o dakika, dünyanın en kalabalık yerinin en kalabalık hâli. Onlar insan işte, insan onlar işte! Buradaki gibi haykırırken gece -ağlayıp yıldızlarına-, insanlar oracıklarda emanetlerini kusmakta. Böyle işte, dünya kendini böyle dönmekte.


Azize, bunlara dövünmek ağlamak da yakışmaz kimseye bilin – biliyorsun- değil mi. Yine şair demiş ki:


“Şimdi yeryüzünde okunan tüm ezanlar Allah’a çekilmiş kılıçtır!”

O ezanlar, selâ okunmadan önce ıslah ol çağrısı değil midir Azize?


Ben çok yorgunum Azize ve çok güçsüz.. Ve çok câhil. Seninle aldıklarımızı hakkıyla saklamayı umit ederek gidelim Azize, herkes kendi dünyasının hükümdarı olmanın peşinde ve ne benim ne de senin kılıcı bıçağı yok cebinde. Zaten onu da öğretememiştiler ya Azize, ağlama; daha kaç dünya gelecek ki güllü çiçekli de gidiyoruz diye ağlayalım…


Ve son olarak Azize:

“Plastik aşklar dünyasında yapraklar yapmadır.”


Bu naif cümle.. Bu günahsız, ak cümle. Bu dürüst cümle.. Hangi aşk, hangi yaprak, hangi dünya..

Burası çok ağırdı Aziz’im..

Ve şimdi suyun dibinden çıkmak istiyorum yüzeye, nefessizlik değil şikâyetim; ben gerçekten öyle böyle hisseden değilim…


“Peki beni şimdi kim affedecek?
Öyleyse ilk taşı sen...
Son taşı ise günahı olmayan atsın Azize !”





Sanat adına hep toplumla ilişikli sorular çıkıyor bu ara sınavlarda. Sanatçı nedir ve genelde doğru şık "topluma ayna olabilecek eserlerin yanında bir de toplumun aynasında durup ağlayanı veya güleni oynayabilen" oluyor. Şiirimizde tam da bunu görüyoruz. Bugün Kuzey yarım kürede oturup güneye ağlayabilen ya da mutluluğuna ortak olup ışıklarını yakabilen kişi gibi... Bunun için, çalışmalarını paylaştığı için Şâir'e teşekkür ediyorum.



Ve...




Bu sayfanın dizeleri, harfleri hep kitâbelik düşüncelere iter beni. Saatlerce tek bir dize üzerinde düşündüğümü hatırlıyorum. Tabii düşünüp düşünememekle derdim yok benim, sadece kalemin ne kadar sorguladığını görmek etkiliyor. Aziz.. Azize.. İnsan dediğimizin her zaman yoktur içinde bir konuşanı. O sesi duyabilene ne mutlu… Kendini duymayan beni niye duysun ki, kendini duymayan sırat’ın sebebini nasıl bilsin ki… Yukarıda dürüstlüğe değindim, çünkü yazdıklarımda o kadar da dürüst değildim. Eksik söylendi her şey. Kalabalık olur diye kesmedim sözlerimi, haddim değildir dedim kırmak Âdem’in kâlbini…


Ağrısını çekebilecek kadar güçlü olabilmek, bâzen okumak titretir derim ama yazmak yaşatır ve can havliyle suya batırmak ister yüzünü gözünü.. Su’dan nefes alınır çünkü…


Ümidi öldürmeden yaşamayı bilmek bile yeter zûlm’e…


Şiir için kelâm etmek gibi bir gafta bulunmayacağımı söyleyerek noktalamak istiyorum. Ve kelâmınızın dâimini dileyerek:




Şimdi suya gitmeli, ölümlülerin türküsünü söyleyerek.







**Havin_** tarafından 3/13/2012 10:44:54 PM zamanında düzenlenmiştir.