bir yıkımın içinden konuşuyor şiir, hem bireysel, hem toplumsal bir enkazdan...
“Beni hatırlıyor musun?” tekrarı, sadece bir kişiye değil, belki de bir ülkeye, bir geçmişe, bir kimliğe yöneltilmiş gibi. Her bölüm bir “ağıt sahnesi” sanki; birinde şehir yıkılıyor, birinde sevda, birinde zaman...
İlk bölümdeki “Arabi hüznüm” dizesi şiirin eksenini belirliyor,kökü derin, kültürel, tarihsel bir yas...
Zeytin ağaçları, balkon, çay — bunlar Akdeniz’in hafızasına ait imgeler. Ama burada huzur değil, onlar kayıp birer mekân artık.
“Balkon da ben oldum; ecza da.” dizesi müthiş bir kırılma: hem iyileştirici hem yıkılmış hâlde bir “ben” görüyoruz...
“Gitme demedin.” belki de şiirin en sade ama en vurucu cümlesi...
duygusal yorgunluk, zamansızlığa dönüşüyor: “Zaman beni bıraktı; seni aldı.” cümlesiyle.
Artık yazar/şair bir sevgili değil, geçmişin hayaleti.
kapanış bölümü Arapça kelimelerle kapanan bir ağıt gibi:
“serçawa. ala rasi vel ayn. maasselame. elveda.”
Bu diller arası geçiş, sadece kültürel bir dokunuş değil; kimliğin paramparça oluşunu da simgeliyor.
“ve sen —beni —sev—me—...din.”
Buradaki tirelerle bölünmüş sözcük, hem nefesin kesilişini hem de sevginin parçalanışını duyuruyor...

uzun bir aradan sonra şiirini okumak çok keyifliydi üstad.
Hatırlamak bazen unutmaktan daha ağır bir yıkımdır.

tebriklerimle.