Sızılar denizinden
Bir yağızlık süpürür yalnızlığımı
Kimseler kalmaz yeryüzünde
Düşer yorgunluk görünür çıplaklığım

-Sen! Allah’sız; saçlarını önüne katıp geldiğin zaman-

Işık tozlu kentlerin üzerinde geziyorum
Bağışlasam; içimde büyüttüğüm seni
Uyuştuğum gözlerinle kalacağım:
Bütünleştiğim kader yolunda
Mavi gözler yalnız imgelemde yaşayacak

-Sen! Allah’sız; bu yakarış çığlığı; kendi özünde batan-

Kar yılgını bir gece tebessüm tükendi
Ve eşildi büyük kader duygusu
Yüreğimde kıyılmamış gömülerin
Kuyruğa homurtusunu sokmuş u/yandı -her sabah-
Heyhaaat; meğer ki etten kemiktenmiş canı
Anında uçmağa vardı

-Sen! Allah’sız ulu bilinmezin çağrısını bul! -ahir ölüm yelini!-

Âh çekiş korlanış
Göksel sürahiler gibi boşaldı
Yanarken toprak isli menzil o büyük âyin
Durmadan inledi sağlar korosu;


Yol ver sevgimizin ürkünç ejderi!’
Kaç kere yüzlerinize çevirildi bu ölümcül yakarış
Yitti karanlığın ağzında alevin ıslık sesleri
Sonra ses bile dondu