Sen unutulmak nasıl bir şey bilir misin?
Önce sesin değişir,
Bakışların derinleşir.
Yüzüne bulut gibi, hüzün çöküverir.

Sanki dostmuş gibi;
Duygular okyanusunda
Yalnızlığa sarılırsın…
Puslu bir karanlık ağırlar seni; loş bir odada
Çaresiz ellerin boşluğu sarar
Duvarlardan merhamet dilenirsin
Nemli rüyalar uykularına hâkimdir…
Çiçeklerin renginde gizlidir;
Seni ağlatan hatıraların güzelliği…
Anlatamadığın kelimelerle
Sözler denizine açılırsın.

Elinde bir tek hayali kalmıştır;
Seni unutup ta giden sevgilinin…
Zalim bir duruşu vardır.
Geçipte tam karşına oturur
Anılarından hesap sorar
Pişmanlığını yüzüne vurur, acımadan.

Kalbine gece çöktüğünden beri de
Dağlar karanlıktır artık.
Gönül çölüne kum fırtınaları uğramıştır.
Rüzgarların ahenginde bulursun kendini
Susmak sende adet halini almıştır.
Ve yıllar geçip giderken
Ardında bıraktığın tek şey;
Unutulmanın bedeli,
Suskunluktur…
14.11.04


Hüseyin Özbay