küçücüktüm
büyük adam gibi giydirirlerdi bayramlarda
gülme ciddi ol derlerdi

kimi komiser olurdu
kimi general
hep aynı ciddiyette
keskin bakışlı
kasılmış ciddi cüceler

inanılmaz zevksizlikte müthiş trajikomik ama
hâlâ çocuk bayramlarında başkan başbakan
meclis başkanı
bakan filan yapıyorlar çocukları
tertemiz masum ruhlarına hiç özenmeden acımadan
giydiriyorlar o çirkin kalıpları
utanmadan

sanata ve estetiğe
çokça da özgürlüğe tutkun doğduğumdan
reddetmiştim bu itici rolleri çocukluğumda
takım elbiseyi
kravatı
hazır ol durmayı
söylenenleri ezberleyip haykırmayı

büyüdüm
çakı gibi generaller
sımsıkı dudakları ateş fışkıran gözleri ile
başbakanlar, bakanlar gördüm

kasıntısından
yürürken gıcırtı çıkaracak sandığım
değersiz “önemli adamlar” gördüm
ciddi ciddi ciddiyet taşıyan

sözleri yalan
duruşları riya
işleri hile dolap düzen
en ağır hakaretlere sayınla başlayan
gülümserken birbirini öldüresiye süzen

kavramları zayıf
hamasetleri komik
ithamları korkunç
değişimleri sahte
dönüşümleri kıvraktı

ama hepsi zımba gibi gömlekler kravatlar içinde
zımba gibi ceketler pantolonlar
ışıltılı üniformalar
ve fakat hep asık suraklı
hep ciddiydiler

bu yüzden ciddiyeti hiç sevmedim ben
ne okurken
ne çalışırken
ne aşkımı söylerken
şiirimi yazarken
en sevdiğim dostları bilinmeze uğurlarken
beni sınırlayamadı ciddiyet

iyi okudum
sıkı çalıştım
doğru konuştum
yürekten sevdim
açıkça nefret ettim

kahkahalarla güldüm
hıçkırarak ağladım

çıkarın ciddiyeti sözlüklerden
kulluğu
yapaylığı
evet efendimciliği
hamaseti
kutsalı

yerlerine doğalı
sevgiyi tutkuyu
sadece kendisi olmayı getirin

ve kahkahayı boğulurcasına
gürül gürül
ve doyasıya hüngür hüngür ağlamayı koyun

yaşamanın anlamına varın dolaysızca
yaşamaya doyun

korkmayın krallardan
taht değil altlarındaki oturak
bağırın ciğeriniz yırtılırcasına
“kral çıplak.. kral çıplak.. kral çıplak”

12 ekim ‘07