Arın bu yüzündeki kalleş suretinden
Gözyaşlarından arın gözlerim
Ve yüreğim,arın bu z’amansız sancılardan!

Bırak içindeki kıvılcımı
Aç gözlerini de dünyadaki yangına bak...

Bak çiçekler kışın küsüyor
Darılıyor toprağa,sonra bahar geliyor
Ve güneşe gösteriyorlar yüzlerini

Günebakanlar nasıl da çırpınıyor güneşe görünmek için
Ve içindeki çocuk nasıl da ağlıyor
Mutsuzluklardan arınmanı bekliyor,çırpınarak

Umutların gün ışığını bekliyor,
yüreğinin karanlığından kurtulmak için...

Bak!
İçindeki karanlığa inat,gökyüzü masmavi
Ayaz vursa bile baharı bekleyen çiçeklere
Ve bir bahar boyu bekleyip
Karlar arasından boy gösteren kardelenlere bak...


Arın artık,
acımasızca hayata bakan gözlerindeki yalnızlıktan
Yalnızlık Yaradan’a mahsustur

Sen yalnız değilsin!

Dilenen küçük bir çocuk
Eline düşen iki kuruşla mutluluk buluyorsa
Bir anne bütün acılarını
Dizine uzanan çocuğunda unutuyorsa

Arın bu hayatına aldığın yalanlardan
Ve temizle suretini siyahlıklardan
Gözlerini aç etrafına bak;

Hayat küçümsediğin gülüşlerde
Ve gözyaşlarının altında direnen mutluluklarda...


’BERİVAN’