Z’amansız bir acı saplandı kalbimin tam ortasına
Ve bir kış yaşanıyor ki bu şehirde,sorma!
Aynaların dost suretine bir yaşam düşüyor
Gökyüzümün bütün yıldızları kayıyor avuçlarıma
Ben ışıksız kalıyorum ve aydınlıklara hasret...

Sanki buzlaşmış bir okyanusun üzerinde yürüyorum
Büyük bir korkuyla,
Kırılması an meselesi olan bir okyanusa bağlı yaşıyorum
Çok ince bir çizgideyim
Ve teslimim dağın şiddetli rüzgarına
Tutunduğum dal yüreğimin ağırlığını taşıyamaz iyi biliyorum

Kış mı aldı götürdü benden güneşimi
Yoksa ben sahte baharlara mı alıştırdım yüreğimi
Aşık olduğum sonbaharım da küskün bana
Artık yağmurlarlar değil kar sarıyor benliğimi

Aynalara bakıyorum sonra
Bir umut yüzümün yıllanmış çizgilerinde belirir belki güneş
Sonra gözlerime bakıyorum içinde bir çocuk ağlıyor
Ve yüreğimi acılarla kaplı beyaz bir sevda

Pencereme yaklaşıyor adımlarım
Sevgiliyi beklediğim yollara dalıyor gözlerim
Ve sokağın manzarası acıtıyor içimi
Saçlarıma düşen karların aynısı kaplamış sokağı da

Sonra bende küsüyorum hayata
Darılıyorum ve dalıyorum kasvet dolu kış akşamlarına
Bir melek sesleniyor yukarıdan ’bak’ diyor
Ellerinle ittiğin her mutluluk bir bir dönüyor eteğine
Şimdi alıştırsan iyi olur kendini sonsuz mutsuzluklara...