Gökyüzü ağlıyor sevgili;gidişinin şerefine
Sen,senden sonra gideceğimi sandığın yollara yeşil ışık yakarken
Gökyüzü güneşini çekti üzerimden
Ve gidişinden sonra dizlerim bedenimi,yüreğimi taşıyamadı!

Bir çocuk haykırıyor çok derinlerinde yüreğimin
Ve parçalıyor organlarımı
En önce yitip giden,
Senin yaptığın gibi;beni ilk bırakan yüreğim oluyor
Sonra dayanamıyorum bu acıya
Bir haykırıyorum alevler yükseliyor gözlerime doğru
Sonra ben bir ’ağlıyorum’
Şehre yağmur yağıyor fırtınayla karışık...

Çok iyi hatırlıyorum bir sonbahardı gidişin
Yüreğim gibi saramış yapraklar
Ama ’sevgim’ kadar rüzgara direnen ağaçlar vardı

Ben hayatımda iki kez yıkıldım
Bir anneme direnipte ’seviyor’ dediğimde,
düştüğüm uçsuz bucaksız kuyuda
Ve sen tam bahara hazırlanırken yüreğim
Beni kışa teslim ettiğinde yıkıldım...

Şimdi arkandan bir dağ yıkılıyor
Bakma arkana sevgili!

Güneş üzerimden çekilmiş
Geceler karşılıyor yokluğunun kalleş acılarını
Ve bir ses çınlıyor kulağımda
Gözlerimdeki sele karışıp,

’kendine iyi bak’

Bu şu mu demek oluyor:
’gidiyorum sevgili,kalbini de alıyorum kusura bakma
ama teselli olsun diye de sana nefes almayı bırakıyorum’

Ve ağlıyor gökyüzü
Geceler boyu aynı ses uyandırıyor yarım yamalak uykularımdan

’kendine iyi bak’

’kendine iyi bak’...