Hiç ummadığım bir zamanda
kelimelerin arasına biriktirdiğim
bir yığın puslu vedaları kuşadım elime
mahya yapıp asıyorum yüzüne,
sonra silkeliyorum bakışlarımın sırtından



Yağmur gibi yağarken bütün umutlar
sökülür her sayfada yorgun limanlar
kelimeler buruk
kelimeler yaralı
kelimeler sitemli
hiç korkmadığım kadar korkuyorum



Soruyorum kendime :
Nereye kadar?
Suçlusu ben miydim?
Adını kazıdım göğün en yüksek yerine
sağıma soluma arkama karşıma
ne yana dönsem nefesimle çoğaltım seni



Atıldıkça kopan bağlaçlar tek taraflı
yıllar geçiyor ve ne yapsam olmuyor
önüme kattım ne var ne yoksa
anılar çıplak kalıyor zamana
toparlanamaz oldu çoğalan susuşlar
yoruldum…



Silkeliyorum zoraki boşluğu
bir devir kayboluyor en ücrasında
puslu nehir uzantılarında.


Artık ben yokum...




Ümmühan YILDIZ.