Mert, sevdiğinin uğruna dünyayı yıkar,
Geleceğinden vazgeçer ayazda kurur da
Her mertin talihinde bir namert olur
İşte buna burkulur.
Damarlarımda dolaşan kanım damla damla çekildi,
Yavaş yavaş tükenmeye başlıyorum
Yaşama arzumu tüketti kaderim,
Ayakta duracak mecalim yok,
Dayanak olacak dost bulamadım,
Bindiğim bütün salıncaklar duruyor.
Ne feryadımı duyup gelen var
Ne de dönüp te yüzüme bakan.
Acılar içinde çırpınıp duruyorum,
İnceldiği yerden koparacak gidişat
Dönüp dönüp maziye bakıyorum
Bana gülmeyi haram kılan kader utansın.
Yalnızdım üşüyordum ayazda,
Varlığı iliklerime kadar ısıtır sanmıştım
Girdiği dünyamda zindana çevirdi hayatımı,
Su yatağın malı ,ölü toprağın,
Acı ve ızdıraptır aslında yaşadığım.
Her ne kadar Azrail’e her seferde caz yapsa da
Yüreğim şimdi darmadağın.
Tek söz etmeden gidiyorsam
Kalanın verdiği acılarla
Başbaşa kalmasını istememdendir
Yoksa kusacağım zehir kalanı taş eder.

Mehmet Zafer