Mutluydum bende önceleri…
Gülebiliyordum diledigimce..
Ve gülüslerim ani bir yürek sizisi ile bölünmüyordu..
Sucluluk duymuyordum anlik mutluluklarimdan..
Ve gözlerim dolmuyordu olur olmaz..
Aldirmazdim fazla söylenenlere..
Ne kulak asardim ne kafama takardim..
Kolay kolay göremezdi kimse bende sakladigim „BEN“i
Kimse bilemedi güclü görünme cabalarimi..
Aslinda hepsinin yaralanmamak icin birer kalkan olduklarini..
Ben olur olmaz dalmazdim düsüncelere neyi düsündügümü bilmeden..
Mantigimi susturamazdi kalbimin sesi..
Hicbir acinin ardindan bu kadar acimasiz olmadim ben..
Duygusuz gibi davranmadim hic..
Tas kalpli olmayi istemedim hicbirzaman..
Beni Ben yapan, ve insana „Insan“ vasfinin verilmesine sebep olan..
Insani duygularimdan arinmak istemedim hic..
Ve simdi..
Ben…
Kendi ölümümü yasadim…
Ve Beni gömdüm..
Baska bir ben cikardim benden…
Bir tastan farkli bir ruh cikaran heykeltras misali..
Degisti bu benligim..
Mutluydum bende önceleri…
Artik barinmasada bedenimde zerresi..