Bir neden ariyorum bugünlerde yasamak icin…
Yasamak dediysem…
Yok yok..
Nefes alip vermeyi…
Nabzin atmasini kastetmiyorum..
YASAMAK…
Her ani dolu dolu, mutlu yasamak..
Bir pismanlik yigini olarak degil..
Bir tebessüm sebebi olarak yasamak…
Bir günün dogmasinda ariyorum kimi zaman..
Hani karanlik bir gecenin pesinden bile günes dogabiliyosa
Belki.. Belki benim icinde bir umut vardir diye..
Sonra yine icimde bir hazan..
Gün dogdu hersey bittimi?
Her yeni gün ardindan gelecek kederlere hazirlik sanki..
Biraz direnc veriyor yine vuruyor tekmeyi hayat..
Bir rüzgarin esintisinde ariyorum bazen yasama sebebimi
Güclü seylerde var hayatta diyorum kendi kendime..
Bir estimi rüzgar alir götürür dertleri kederleri..
Cok gecmeden anliyorum bosa olan ümitlerimi..
Esen rüzgar dertleri kederleri götürmüyor..
Üstünü örttügüm üzüntülerin tozunu ucuruyor..
Aliyor karsima yeni bir duvar gibi örüyor…
Ayni yerden birdaha birdaha yaraliyor..
Yetmiyor, bagimlisi oldugum..
Karsi koyamadigim kokunu getiriyor herdefasinda..
En olmadik anda hatrima düsürüyor yine seni..
Hayat bizim icin degil bize karsi sürüyor..
Yasamak icin bir sebep ararken…
Ölümlü olduguma sükrediyorum...