Sensizlik kapladı yine dört bir yanımı..
Yine o müzik, yine o sözler, yine o gözler..
Birleşip zihnimde, kırıyorlar kalemi...
Anlatılmaz bu duygu, tüm bedenimi kaplıyor..

Ruhum bedenimden çıkmış gibi,
Bir köşeden kendimi izler gibi,
Sana öyle uzaktan bakar gibi...
Acıtıyor canımı...

Dayanamıyorum diyorum,
Yapma diyorum, bakma diyorum...
Bakma bana öyle, karşı koyamıyorum..

Çekmek isterken kendimi senden var gücümle,
Deli gibi koşmak, koşup sana sarılmak istiyorum..
Tek vücut değil, Tek RUH olmak istiyorum...

Özür dilerim, verdiğim sözü tutamadım yine..
Kızma ne olur, o sevdiğin beyaz tenden yaslar süzüldü yine..

Yanarda kül olur ya insan..
Keşke bu kadar kolay olsa sahiden..
Öyle bir ateş yaktın ki gönlümde..
Yanıyor yanıyor, kor oluyorda köz olmuyor..
Dinmiyor bu ateş..
Bitmiyor..

Üstelik görevini yanlış anlamış olmalı ki gözyaşlarım,
Söndürmüyor büyütüyor yangınımı..

Tek çaresi sen iken bu umutsuz vakanın,
Çare’min çaresizliğini izlemek derdime dert yüklüyor..

Kendi hükmünü verirmiş bazen insan denen varlık...
"Insallah Mutlu Olursun Ben Olmasamda"
Işte benim hükmüm...

Şimdi o şarkı yine kulaklarımda..
Eğer bir masal perisi girerse rüyalarına..
"ÖLDÜ" dersin gül güzeli tılsımını kaybetti...