Ne varsa toz toprak
Çamura bulanmış maziyi süpürdü
Cennet süpürgesi çiçeği salkım saçak
Zamanın silik ayak izlerinde yürüdüm


Saflığın büyüsünde aydınlandı özgün yüreğim


Ne var ki
Çoğaldıkça çoğaldı içimde kırgınlıklarım
Dağıldım


Yağmurlar bereketlendi saçlarımda damla damla
Başı döndü sabahın
Düştüm
Cürmüne sarıldı gölgem
Yavaş yavaş tükendim


Gecenin gözlerine baktım yoktun
Serili gökyüzünde ay çırılçıplak
Sessiz ve manidar
Zira yorgunum
Mazinin soluk anılarından seçebildiklerim bu kadar


Kalbim hala hasarlı
Dallarım incinmiş her biri bir yerde
Ancak bu şekilde sensizliğe direndim
Bu mevsim yaprak dökümü yokluğun
Çoğalıyorsun


Gözlerim ise
Yıldızları çalınmış bir gökyüzü
Göç başladı yüreğimde
Uzak diyarlara doğru
Umutlarım düşlerimde tutsak


Parlak bir ışığa doğru karanlığa yol aldım
Görünüp kaybolmak
Yaşayıp solmak gibi
Gelip gitmek mi yoksa
Bir anlık tebessümle hayatta kalmak...