ayrılığa mahkum
esiriz kavuşmağa
azalıyor gece
gece
milyon yıldızdan birinin
sönüşünü duyana uzundur
ve oyunlara en uzak çocuğum
hâlâ...

ömürler çürür
ömürsüz aşklar yeşertmek için
kömür kokulu bir pusun soytarısı olmamalı
şair...
ve evler ki yalnızlığa meydan okurlar
odalarında ölümden konuşmak ayıptır
çamurlu sokaklarında
yaşam yenilmez bir ordudur
bir umutları paslanmaz kapılarının
şair
ağlayacak aşka
ömürsüz aşklar öncesinde
yarınını öğrenecek halkından...

bizimle doğan rüzgarlar ihtiyarladı
nasıl olduysa biz çocuk kaldık
aşk içimize sığmadı
acılarımızı saklayamadık
seslerimiz karıştı birbirine
yalnızlaştık...

çocuksuluğun
bir yılan gibi kıvranmıştı yanımda
ama benimle değildin
saçlarını koklamak istedim
doyasıya öpmek
yüzünün herhangi bir yerini
sesin seni inkâr etti
hayata dargın nefesin
bana hep son kez bakar gibi baktın
ama beni hiç sevmedin
ilk kez sever gibi
ve ben şimdi
sevmiyorum sonları ve ilkleri
ortasındayım bütün yalnızlıkların...



kağan işçen...