I.

günle dokundum ve önce ellerinin üzerine
gittiğim heryerden dudağına yeni sesler taşıdım
yalnızlıklar büyüttüğün aynalarına sevgiler yerine
krallığını yıkacağız denizlerden uzaklığın...

kendi sularına yabancı bir zamanken kalbin
iki kişilik anılar biriktirdim
hüznü mor ikindilerine yüreğinin...
sensizliği ilk gurbetim bilmiştim
anladım hiçbir ikincim değilmişsin...

ıtır kokulu diyarlara yolculuğumdu
saçlarını tel tel özlemek
sakin kaybolmaklarda
sabahları hep bu son kezli
mağrur
ve kurnaz yağmurun parmak izleri camlarda
bir suçlu ararcasına
dokunuyorum pencerelere
çocuklaşıyorum
masallaşıyor öykümüz...

II.

bir sahil kahvesi gibi seslenmek isterdim
gözyaşlarına...

III.

bir tek sana bakarken atsın kalbim
sensiz her atışında yeniden ölüyorum...

IV.

sadece seni ararken dürüstüm böylesine
yürümeyi yeni öğrenmiş gibiyim
konuşmayı
her şeyim ilk ve lekesiz
adsız acılarla geçiyorum caddelerden
anlamını arıyorum
bir yüze iki defa sensin demenin
bana ayrılığı öğretme...


kağan işçen