elif elif koku verir gündüzlere
çiçeklenir kalbinde sessizce heceler
ürperiş sarar içini durulur gözlerin
giz şiir üfler akbahtına rüzgârın




elif elif sevgiler dökülür gökyüzünden
ırmağına adanır karanlığa hapis yıldızlar
arzudur alevine; hilâl yürür paramparça
bahtın mehtabında damıtılır döğünür umudun




elif elif soluk dokunur ayışığında
atışı hızlanır; kalbine yansır anaforlar
sonsuz bir aşka sakladın ecel adadın sevgiliye
güneş yakan gözbebeğin büyüdü aynada




elif elif örttü günahlarımı;
hayıflandı yıldızlar
gözlerin yansır içimi aydınlatır
ve çırpınır sensizlik girdabında
sükûta yürürüm; yol gösterir güneş bana




elif elif yağmurlu akşamlar çözüldü
alaca karanlığın ölümdür senin
alınyazım direnişim zafer taçlıdır
mihrabına köle olur ey sevgili!




ümidim yeşerecek ak toprakta
tek şartıdır yeniden var/olmanın
elif elif figân olduğunda ruhum
tükenmez aşk hazineye kilitlenir
yücelir veballerimle beraber
adına adadığım bedenim
mahşer günü o meydanda
elif elif toplanana dek