Kaç zamandır yüzümde nem
Çürüyeceğim,
Bakışlarımdaki küf kokusunu hissedebiliyorum şimdiden,
Nefesim kuduran bir köpeğin soluk alışları
Duyabiliyorum,
Nefesimin havaya dokunuşundaki yangını
Hissedebiliyorum,
Yeni kalkılmış bir sofradaki dağınıklık içimde
Yüreğimden kalan kalıntılar
Ve ben,
O kırıntıların üzerine basıyorum
Acımıyor,
Bütün yaşadığım adresler iade
Hiçbir yerde değilim
Ve gidilecek hiçbir yer yok
Ayaklarımdaki yarayı biliyorum
Sana gelemem
Hiç kimseye gelemem
Ayaklarımın da bir gururu var
Dönülmüş yerlere geri gitmiyor,
Bana sadece susmak kalıyor
Dilime sıçrıyor yüzümdeki nem
Çürümüş bir ‘seni seviyorum’ taşıyorum
Çürümüş bir seni sevmek
Seni sevmek
Çürümüş,
Her şey bir şiire sığmıyor
Oysa bir şiirden başka sesim yok
Parmaklarım tutuşuyor
Bu çürümüş yalnızlık
Daha çabuk alev alıyor,
Oysa bu şiirden başka sesim yok
Kaç zamandır yüzümdeki bu nem
Küflenmiş bakışım
Çürüyor…