karanlık günlerde aydınlık şiirler yazmaya çalışıyorum,kış vaktinde çiçekler der’meye, büyük günahların küçük bir elçisiyim zira, sevmeye ve umuda dair hepsi,sakın beni affetme tanrı her zaman yaptığın gibi,yaşamaya çalışan çocukların oyuncaklarını tamir ediyorum

çünkü içimde uyandırılmamış
artık uyandırılması imkansız bir sabah
sabahın ortasında eksik gülüşen sesler

çünkü vedaya vakit bulamamış gidişler
acı taşır içinde
yarası ağırdır kalanların
yarası kendindedir
çünkü başka bir acıyı hissetmek için
yürek gerekir

çünkü eksilmişizdir çokça
çünkü her bir hücremizde kırık bir kalp vardır
ve her bir kalbin
ayrı bir hikayesi
acıtır ama
en çok
hüzünlü hikayeler birleştirir bizi

çünkü
ölümün ortasında ağıt yakacağız, öfke pişireceğiz içinde, hüznü paylaşacağız, katık edeceğiz acıyı, ölümün ortasında bir daha ölmemek için zamansız, savaşa duracağız

çünkü
ellerinde el olmayan
bakışları bakışsız kalmış
sesi sessizliğe karışmış
ve artık olmayan sokakların içinde
çırpınıp duran umut
kutsal bir ibadettir benim için

çünkü umut
paylaşılınca çoğalır
evrensel bir anlamda
oysa tek başına olunca
kederdir
ve kederi dağıtmak için
ikinci bir yürek gerekir

çünkü
iklimlere de öfkelenir bazen insan
kar
bir betonun altında
romantik değildir
ve yağmur
göz yaşına benzemektedir

çünkü
yok hükmünde bir kararnamede
var olmak çabasıdır
bütün yaşama isteklerimiz
çünkü direnmek
yıkılmamış temelimizdir

ve biliyorum ki
bütün bu kötü günlerde
bütün gidenler gitmişken
çokken
ve biz defterimize
isimlerini yazarken
kalp sayfalarımıza yani
kırık kalem uçlarımızla
siyah
kara kalemlerimizle
güneşi bile karanlık çizerken
tetikçisiyizdir
ertelediğimiz mutlulukların
mutluluk ikinci bir umuda kadar ertelenmiştir

çünkü
acıyan yanlarımızda
bize acı bırakanlar
acıtmak istememiştir

ziyadesiyle yorgunuzdur çünkü
fazlasıyla eksik
tükenmek
bir şiirde de anlatılabilir
bir türküde de
ama
göz göze gelince
tükenmek
umudun devrimidir

ve biliyorum ki
yarın güzel olmayacak
ama
güzel olması için savaşacağız

Çünkü yarın
Dünden eskidir artık

...