..



On ikinci sabahı Kasım’ın
Sevdanın meşrep hali seninle
Uyanıp seni dinliyoruz
İki kişi bir zaman




/..

Beni sevdiğini söylüyorsun – biliyorum -
İçinde saklanışımı sanki asırlardır
Süregelen ve ikimizi birden sürükleyen
O sevdayı çizerken dudaklarınla ve ellerinle
Gül kokuyorsun aşk kokuyorsun sen kokuyorsun
Açıyorsun içimde taze bir bahar kendin gibi




Adem ile Havva’yı anlatıyorsun bir masal
Elmayı kırmızıyı günahları ile seni
Onlardan geriye kalan bu dünyanın kirlenişini
Bundandır çok sevdiğini geceyi
Bir sevgili gibi uyurken koynunda
Korktuğunu aslında ama bırakamadığını
Ay ışığında her sevi ayini peşi sıra
Sen akarken gözlerinden
Ağlıyorsun kendin gibi



Gülüyorsun sonra bir çocuk
Kapatıp gözlerini hayal diyorsun :

‘..
Bahar sabahı mesela çok uzakta
Bağırsan kimse duymaz sesini
Bir deniz sadece mavisiyle yanı başında
Bütün balıkları uyumuş mesela
Uzanıp ortasında bir kayığın
Alabildiğine gökyüzü gördüğün bildiğin
İnsan böyle ölmeli
Kirlenmeden bir daha..’


Sıkıca sarılıp çocuğun gibi içine çektiğin nefese
Çok sevdim diyorsun ama bilmedi hiç
Dudaklarında o şarkı doğuyor yeniden
‘Sevemez kimse seni benim sevdiğim kadar..’
Boğazında düğümleniyor sevda
Susuyorsun sanki hiç konuşmamaya
Ölüyorsun yeniden aldığın her nefeste


..

Ve sonra..

Gitmeliyim diyorsun titrek dudaklarından habersiz
Akşam olurken usulca güneş batarken tenine
Saatler gecikmiş bir zamanı çalıyor
Dur diyorum gitme diyorum kal diyorum
İçimdeki sesi duymuyorsun
Bitiyorsun

------------------