Kar yaralıyor adımların
İçime göç ediyorum
İzlerin ağrıyor kar teninde
Kendime varamıyorum

kar y(s)anığı oluyor sancım
kurutamıyorum aklımı
dilime sus alıyorum üstelik
vadesi dolmuş bir hayalin çentik ısırığı
tan yaralarımı sürerken yarınına
iltihabı ağrıyor dişlek sevdamın
kabuğumdan çıldırıyorum hayata biraz


giydirme kuşları maviye sataşma
şar’ken kuşanma endamı
gafil uykularıma dokunma
girdabı kalkanım olsa da
aldanırım kışkırtma

bir ayağı kırık sesimin
yankısı solgun mor noktaların
oltasına keskin virajlar eken gözlerine
yalnızım

yalnızlığım
birazda huzurum gücenme

var ile yok arasına şeddeler asılı
caddeler ağlar dokunmasam
sözlerin yorar bu defa
duymasam

bir tahammül yokluğun
açlığıma kasıt eden
kalburuma tanıdık son yük
gözlerin kadar ağır


bahara bölünür yüzün
yokluğun tarçın kokar
inceden kesilir limanlar
vurulamam artık
söyleyemem kimseye
kar yanığından korkuyum