Bir çınar ağacının gölgesinde,
Dizlerinin dibindeyim.
Dinleniyorum zamanlar boyunca.
Aylardan Ekim sonu,
Mevsim ise Sonbahar.
Zaman güneşten çalınmışçasına;
Bahar muştulu bir güzellik ki,
Sorma akıllara zarar…


Kuytusuna sokulduğum ulu Çınar,
Başım ise dizlerinde…
Sen varsın;
Korkum yok,
Yutar mı beni daha karanlıklar?


Düştünse bir çöle,
Serapları yar et derdin kendine.
Leyla’nın Mecnun’u misali
Bir cerenin gözlerinde
Aydınlığın izini bul derdin kendi kendine.


Kararlıyım ben de...
Sana gelmek için;
Ezel kervanı ile düşerim yollara
Gönlüm varmak ister gönül bağına.
Zor yollar
Acımasız yıllar
Asırlar var ki,
Sensiz....
Hep;
Zifirle kaplı semalar.


Karanlıklardayım…
Ama bilirim,
Bilirim ki;
İzini sürerim tez olur sabahlar
Varlığınla şafaklar söker
Kara libasından soyunur gece
Çöl yanmışlığım diner
Susuzluğum, Aslı ile beraber düşer suyun peşine
Gökler Kerem misali rahmet olup yağar
İlmik ilmik dökülür üzerimize.


O Vakit
Cem olur seninle her dem.
Rahmete bulanır
Sevinçten ağlardık biz
Kasvet perdesi kalkar gözümüzden
Yeise yer kalmaz sökülür özümüzden
Ab-ı hayat tasını uzatır
İçeriz kana kana Hızır elinden
Umutlarımız cemreye durur
Düşerdik tohum misali
Bahara karılan gönüllerimizden
Aşkla doğardık
Nadasa kalmış ömrümüzden
Bir bahar vakti
İnan ki;
Yeniden, yeniden...



Perihan TUNÇOK KILIÇ
ESMİZE 26.10.2011
İZMİR