Karanlık bir mahzenin,

Soğuk adıdır sensizlik…

Yokluğunun demir parmaklıkları erimez,

Gün ışığına hasret gönül hücremde



Akşamları kaldırımlarda batan güneş

Sensin, bakışları efkârıma yeten güzel

Dağlar yeşil gözlerini kuşanmış

Baharı karşılıyor

Benimse yalnızlık kara kışım olmuş

Eksilmez tipim boram.



Sen görünmeyince gözüme

Kalbimin irili ufaklı ışıkları söner

Son tren de kalkar gardan

Acı bir siren sesi gelir uzaklardan

Adı ayrılık bu şehrin…



Denizimde martılar aç kalır

Mavinin nazik tonu kararır tuvalimde

Ben denizi gözlerinden taşırdım fırçama

Bünyeme ağır gelir dudağındaki gurbet

Çöl gecelerinde bir yıldıza bakmaktır gözlerin



Lalezar tohumu ekerken humuslu toprağıma

Kanar derinden karanfiller dalında

Sevda yüzlü balıkların nesli tükenmiş buralarda

Uzak denizlere göç etmiş



Niyetim bozulur sevda oruçlarında

Tutuşur nağmelerim gidişinin eylül yangınında

Notası silinmişken unut sözlerini aşkın

Hüzzam makamında bir türkü olur bakışın

Bundan sonra.



Devleşen isyanın

Cüce kalmışken ayrılığa

Kibrit alevi hüzünleri yangına çevirir terk edişin

Bende salası okunurken mutluluğun

Senden fetih ezanları okunur vuslatın

Kara gözlerini ay ışığı kıskanırken



12. 04. 07



Hüseyin Özbay