bütün ağırlığıyla biterken gün
pencereler sonuna kadar kapalı
akşam dağ kalıntıları kokuyor
illetli bir ölüm çöküyor sokağa

ıtır kokulu geceliğindeki sadelikten
bir kış yarattı buğulu kış akşamında
ellerimin hiçbir boşluğa tutunamaması
küllenen bir albümden çıka gelen sen

yabancı kentlerde düşlediğim siluetin
yakışmıyor hiçbir kavşaksız mekana
bulvar kıraathanelerinde geçen lisem
ilk göz ağrım son sorusuzluğum ten

anıların geniz yakıcılığıyla bitti
sinema dönüşleri yorgunluğu geleceğin
anlaşılmaz ıslak rüzgarlara sevdalı
sobanın homurtusunda ölürken gençliğim

yakıcı mevsimlerden kaçıp geldik
bilekleri kırık serçeler için
kaldı ki sararmış bir çocuk yüzüne niçin
sürgit dolaşmayalım köşe bucak evreni

pembe çiçek kaygısı çekiyor pazar
temiz çamaşırlarla çıkılan parklarda
aşk sadece insanda değil zamanda ve mekanda
aşk varlıkta ve yoklukta yoku yok edememekte

kağan işçen