Güz Yaşlarımla

gazozlu zamanların bulutuydu
dudağının kenarında gizlediğin
senden önce öğrendim sensizliği

gününde bir yağmurla başladı ılık ılık
sokaktan gizlediğim ellerim ceplerimde
sessizlik...içimdeki çığlıkla mahçup

tahta çitleri eski bir evi özler gibi
özledim gülüşünün ince fikirli rüzgarını
ben gidince gene gül şöminesinde aşkımın

soğuklar iyice bastırınca nasıl üşürüm
akşamsa apartmanlar umarsızsa karnım açsa
gidişine sormalı sıcak süt kokusu özlemiyle

elbiselerim eski ve dışarısı sinmiş gözlerime
duvarları sevmiyorum olgun çocuklar gibi
gözlerimin ufkunda gözlerinin ufku sevincim

ağaç dallarının arkası tatlı turuncusu göğün
otobüsün camında kent içine kapanık genç kız
düşlerimsin pazar sıkıntılı ara kat balkonlu

son şarkımı güz yaşlarımla söyleyeceğim yapraksız
yavan ve çıplak kollarıma hiç bir kuş konmayacak
ne ilk ne de son olacak bu beni hiç anlamayacaksın








Kağan İşçen