anlatırsam
bunca şair üşümekten az mı geçerdi

eskiye darılma
tutunamasam
ilkinden bir nefesle
yetişemesem içine

sus
yağmurlar dövmesin bizi


bilirsin deme bana
bildiklerimin yanığını taşıyor
yanaklarımın perçemi
yaşlarını sayma
ay yaram
iki zaman tarih üşüyor

kuş olma

bulut ta
kuşkularıma yağıyor
kuşlarım ıslanıyor
kuş dölü yüreğim
yumruk gözlerim

söyle dilinle
öksürsem koparmıydı kanadı
uçamayanın ana adı

masam da bir Ankara bir kadın
yağmurun değmediği çatlağına dokun
dudakları yarık, adımı bir ansa dağılacaktı
dudağım

dalları içime kıvrılan kuşların yuvası
kökleri karıncalanan çiğ yanım
kuş olma hissi sarmasın seni

ya koncalar alınmışsa daldan
vurulmuşsa kökler
devri çoraksa umudun
mai sema griye sevdalıysa

kuş olma


kuş olma diyorum
dal kırılıyor
üstüme devrik kökler
karıncalanıyor ömrüm
üşüyorum

ah göğsümün öksüzü gece
son peronda anıldı adın koş

sus
heybeni ser
yaban bir dem yavrulasın
göklerimizin avcısına

kuş olma
su kirli
dal kürsü
göğsümün öksüzü

şimo
sinan şeker