İhanetlerin ihbarlarında artık kronik bir acının ev sahibiyim….


ı-


bırak dilimi zaman,
bırak.
hüzünlü bir yerdeyim,
sıvaları dökük umutlarımın,
çentik çentik soluyor gülücüklerim.

kuşlar kondu göçtü buralardan,
ne gelen oldu bir daha geriye,
ne de bitti gidenler ölümlere.

bırak dilimi ah aşk,
bırak!
bu son visal artık
gidiyorum o mutlu yarınlardan .



ıı-


Bakmıyorum artık geriye,
aşk;
gittiğin gibi bitti her şey.
sanmıyorum kaldı geride
sana ait bir hasretlik.

Gittiği zaman başladı
bu amansız yaşama sevincim.

Ya da gittiğini bildiğimdendi
tüm bu bilgiçliğim.

Ey aşk!
Yakma artık farları yol üzeri,
ne sağa dönüş var ne de sola
artık geldiğin yoldan geri döneceksin
benim olmadığım şehirlere.



ııı-


Zalim tabutların çivilerini yüreğime saplayıp
zarlarımı anlamsızlıklara bulayan
ey aşk!

defalarca söyledim
girmediği iki kulağına
istemiyorum seni iki cihanda da
ne bir sevincim oldu
ne de bir huzurum senden yana
gitmen esasında tek yol da
ne gidiyorsun buralardan
ne de tutmuyorsun hiç kollarımdan
bir avuntu belki ama
gitmek değil ölmek lazımmış
izin ver vursun bu mısralar
sensiz akan damarlarımdan.



ıv-


Şimdi naif kucağında kavgalardan çıkıyorum
mezarımda isimsiz bir mermer
kuşlarında ağıtlar
yanayakıla yaralarım.

Ne ırkım var ne de bir sevilecek yüreğim
kırık sazımda telim
çalmıyor artık sen de yana!

Ey aşk!

Susmayan bir türküden zikir çekiyorum anne misali
derin izlerinde güller besliyor rüzgarlarım yüreğimde
dostların türkülerinde ölüyorum hep karanlık içinde
ayışığında kana bulanıyor ümitlerim yaralı şehrinde.



v-


Aşk;
bitti mi?

...

Yoksa devam edecek misin yaramı kanatmaya?