çok da umrundaydı sanki
tüm gazetelerde haber olmak
öldürdükten sonra beni.

yakardın ardım sıra bir sigara
dumanını çekerken yedi yirmi dört
ederdin beni millete maskara.

-’hey millet, benim o, ben öldürdüm onu!’
demek mutlu ederdi yokluğumda.

asfaltları bölerken uykularım zehrin de
titrek dişlerimle bakakalırdım sokaklar da.

öylece bir gece uyanıp yatağından
aklına gelirdim, üşürdün o an .

cami duvarına yapışmış tenimi
günahkar her sözümü, niyetimi
gazetelerden satın alırdın
bir de yalnız senin yalnızlığın.

kıyar mıydın gerçekten bana
zindan eder miydin dünyayı
ansızın bizim adımıza?

bilmem ki sen ne acayip şeydin
ay keserdi bileğini yeniden
hovardalıkları severdin.

yokluğunun gece olduğu saatler de
bir ben vardım cebinin içinde;
-’cigaram, çakmağım ve...
sana yazılmış buruşuk bir kağıdım’

hepsi şahitti bende ki sana
sende ki bensizlik de şahitti
aşkın yitik düş olmadığına.

gel zaman git zaman, sonra
ceplerimiz delindi bir zaman
kaybettik birbirimizi.

üzgün değilim demiştim sana
çünkü hiç yoktun buralarda
aramıştım seni bir ara oysa
çıkmaz sokaklarda
parklarda
ağaç kovuklarında;
tanıdık içi boş umutlarda.

ne alaaddinin cini çıktı en sonda demlikten
ne de sen geldin gittiğin yerden
öylesine bir anti depresan hapı içmiştim
şiir dediler, inandım yazdım yeniden.

...