çığlıklar ardınca bir şiir karaladım gidişlerine... haydutlar ellerimi ısıtan güneşe engel olmaya çalışırken, özlemi yüzünde bir masal dinledim yağmurdan..

Kim üzdü şimdi seni?
Kimler ıslattı yanaklarını?
Kim döktü yaşlarını gözlerinden?

Hercai bir güneş kırığı ümitlerin varken,
Kim yaslara tutuklu etti seni?
Kim tutuklu bir yabanlığa itiverdi uçuk siyahını?

Anlatırlar umutların şehrinde şimdi seni.
Hayallerin yıkık başkentlerinden giderken ölümlere,
Senin ölümüne uğultular işleten yaslarda,
Söyle kim için bu kadar kanadı gözlerin?
Kim kanattı, kim kınadı behram gülüşlü çehreni?

Bakma söylenen sözler çok çabuk unutulur da,
Unutulmaz bir acı vardır siyahların yurdunda.
Şimdi hangi yarasa öter de ardından sessiz sessiz,
Yaban bir aforizma buluverir kastında serbest ayaklar.
Canını incitmiş karabasanlar terletirken yanıklarını,
Yanıklarına basıp kaç kişi gider izinden bilmem bir daha!

Söyle artık söyle!
Sen miydin yoksa suçlu;
Gitmeleri istemek kadar,
Dönüşleri olmayan bu yolda?


...