Merhaba Turgay... Üçüncü bölümü de geldi şiirinin ve layık olduğu yeri aldı seçkiden...

Hayat gerçekten 5 mevsim mi? Sığar mı 5 mevsime? Ve daha nice sorgulamalar yaptırmıştı bana bu şiir ilk seslendirdiğin zamanlarda. O sorgulamalar hala devam ediyor yüreğimde...

Şiire tesadüf mü bilemiyorum ama; şehrimin resmini koymuşsun. Görünce öylesi çok şaşırdım ki... Bir şiirde kendi şehrimi görmek beni mutlu etti desem duygularımı ifadede yeterli kalır mıyım bilemiyorum.

Şiirin ilk bölümünde yaz, ikinci bölümünde güz mevsimini işlemiştin. Kış mevsimiyse, uzun geceleri nedeniyle daha bir acı geçmiş sanki. Çok daha fazla kendini dinlemişsin bu mevsimde.

Şimdi biraz bölümler halinde kısaca göz atalım.

İlk bölümde büyük özlemler göze çarpıyor. Hem dışarı çıkamamanın, eve adeta mahkum olmanın sıkıntısı; hem de başka şehre olan özlem "Dışarıda yağmur var, uzak bir kentte kar." mısrasıyla o kadar güzel anlatılmış ki. Belki gerçek bir öykü olması bu anlatıma daha da güç katmış.

"Şehrimde seller akıyor, çamur rengi.
Toprak kokusu çekiyor beni iyiden iyiye.
Çok uzaklarda bir kentte,
Ak bir örtü serilmiş, yemyeşil çamlara.
Kefen örtüsü gibi sarılmış güzelim fidanlara.
Şehrimde toprak kokusu, uzaklardan gelen kefen örtüsü,
İşte bu, çıplak ağaçların hazin öyküsü…"

Ölüm korkusu mu desem yoksa korkusuzluğu mu? İkinci bölümde bana göre ölüme rest çekiş var. Sevdiğine kavuşamayacak olmayı düşünen bir ruhun ölüme rest çekişi... Bu bölümü ilk yazdığından beri çok sevdim. "Ölüm sevilir mi?" deme... Bu bölümü sevme nedenim; sevgin uğruna ölüme olan restinin içtenliğini harika ifade edişin idi.

Üçüncü bölümde dostunun sana söylediği o dostluğa yakışmayacak lafa, ruh halini anlatan mısralarla verdiğin cevap beni çok etkiledi:

" Bir kuaförün fön makinesinin anaforuna kapılıyor,
Suskun haykırışlarla, dönerek yok oluyor ruhum o an. "

Ve diğer bölümde diğer dostunun sözü... İki dostunun da sözleri sana o denli dokunmuş ki; mısraları adeta raksettirmişsin. O anki evden çıkamadığın halinle hem de...

O halin geldi şu an gözlerime. Belki sıktığın yumrukların, belki camı kırarcasına hafif vuruşların, nefesinle camı buğulayışların, göz damlalarının camdan süzülüşü...

Şu an bile onları düşündüğümde hüzünleniyorum.

"Dostların vefasızlığı, O’nun haklı sandığı isyanı…
Suskun yüreğimin yangısı, gururun sivri yanı…

Ah o gurur! “Hatalıyım, affet!” desene.
Demez misin? Haydi, öyle ise şarkını söyle.
“Ayrılık, ayrılık, yaman ayrılık!”…
Eline ne geçtiyse? "

Bu son bölümü sadece kopyalamaya yetiyor yüreğim. Dahasına mecal bulamıyorum.

Sayfana bu son mısralarını kopyalarken damlayan gözyaşlarımı ve sevgilerimi bırakıyorum Turgay...

gulnagme tarafından 7/23/2011 3:11:10 AM zamanında düzenlenmiştir.

gulnagme tarafından 7/23/2011 4:56:26 PM zamanında düzenlenmiştir.