Soğuk benizli geceleri sever
Buza kesmiş yalnızlığım.
Irak iklimlerin siyahi avuçlarında
Üşütür sıtmaya tutulmuş karanlık…

Basmış bağrına ressamı,
Yüzümü ısıran gece ayazı.
Belli ki, üşümüş renkler…
Solgun yapraklar durgun,
Buz kalıbı çiçekler…

Üflesem uzaklara,
Erise donmuş renkler,
Koklaşsa biri diğeriyle…
Söz gelimi;
Kırmızı ateşe dönse,
Yeşil doğaya dökülse,
Mavi giyse sema boydan boya,
Yasak koysa duygular sonbahar sarısına…
Sonra aşk yağsa asumandan,
Sevda gürül gürül aksa uzaklardan
Ve gönül ırmağı dense adına…

Görüyorum,
Çok uzaklardan.
Kasvet karasını yıkıyor aşk damlaları
Ve düşüyor cemre havaya.

Çılgınlık içmiş sarhoş renkler
Fıkır fıkır düşerken suya,
Ebruli dokunuşlar başlar
Sıcak diyarlara.

Gönül, taşkın bir damlaya biner,
Vuslata erince toprakla.
Müjdeler menekşenin morunu,
Hercainin her tonuna…
Mavi, ak köpüklerle bir hal,
Yeşil, semanın gözyaşlarıyla hemhal…

Gönül baharda bir hoş,
Gönül ateş içmiş; sarhoş…