eksik kalan sohbetin çözümsüz sesiyle
kovulan bir düş gibi
kaçak dokunuşlardasın
kendimden bildim seni
bilirim açlığı, susuzluğu, bilirim yangınları
gözlerindeki ıslaklık kurumadan öpsem seni
avuçlarımda boşluk gibisin

kendimden bildim seni
yaratıldığında
güneşte kalmış, kurumuş bir ruhtun
serinlik arıyordun
aynaya bakınca
bildim seni
suskunluk ve yalnızlık
bir de ölüm
ışıkları yanılttı
geçikmiş bir intihar gibisin


dağlardan kovulmuş nehirlerden dinledim seni
sakallarından süzülen buz mavisi acılar, hiçliğe teslim
ellerim tanıyor seni
bir çingeneye dokundular
saçındaki masallara sokuldular
Tanrının önününe serdiğim kalbim gibisin

aynı yaranın merheminde nâzım sureti
uyanmadan gecenin yorgun sesleri
çimdikle kendini
tüm bu baskılar gerçek olamaz
yaşam düşünselinin şaşkınlığı gibisin

/istersen bana gelebilirsin/

kendimden bildim seni
konuşunca
kaybettiğim aşklar gibisin
içimin göçebe çadırında
büyük bir giz gibisin....